ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Το πρωί της Παρασκευής 22-9-2023 στο Αγρίνιο, στην περιοχή του ρέματος Ρεμπελιά, ένας ακόμη άνθρωπος προστέθηκε στη μακάβρια λίστα των 136 νεκρών μόνο για το 2023, στα εργασιακά κάτεργα της σύγχρονης δουλείας.
Ο 25χρονος Δημήτρης Μπαλής (Ντοραντέλα Μπαλί) από το κάτω Κεράσοβο Μακρυνείας, έπεσε νεκρός, αφήνοντας πίσω την 6 μηνών έγκυο σύντροφό του, κατά τη διάρκεια εργασιών της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Αγρινίου (Δ.Ε.Υ.Α.Α.) τις οποίες εκτελούσε εργολαβικά η τεχνική εταιρεία «ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ».
Η ΔΕΥΑΑ με υπογραφή του προέδρου του Δ.Σ. της Ι. Φαρμάκη, έβγαλε ανακοίνωση τριών γραμμών!, ψελλίζοντας τα γνωστά περί συλλυπητηρίων και απόδοσης ευθυνών από τις αρμόδιες αρχές. Ο λαλίστατος και πολυγραφότατος στα social media, αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑΑ, Κ. Κιτσοπάνος του οποίου οι μισές αναρτήσεις τα τελευταία χρόνια αφορούν στο «υπερέργο» της ΔΕΥΑΑ υπό την εποπτεία του, (οι άλλες μισές απευθύνονται σε μακεδονομάχους εθνικιστές) ζητά τώρα να σεβαστεί ο κόσμος τη μνήμη του νεκρού εργάτη.
Το μόνο που τους νοιάζει λίγες μέρες πριν τις εκλογές ως κακέκτυπα της κεντρικής εξουσίας είναι η αποποίηση των αυτονόητων ευθυνών και η μεταβίβαση τους ακόμη και στα θύματα. Από την πρώτη στιγμή βεβήλωσαν τη μνήμη του Δημήτρη διαδίδοντας στον τύπο ότι ήταν η πρώτη μέρα της εργασίας του για να κρύψουν το γεγονός ότι δούλευε τουλάχιστον για μια εβδομάδα, σύμφωνα με μαρτυρίες οικείων του, στο εν λόγω έργο και στο συγκεκριμένο εργολάβο ανασφάλιστος. Εισαγγελείς, μπάτσοι, επόπτες εργασίας και δημοσιογράφοι κάνουν τα στραβά μάτια και συγκαλύπτουν τις ευθύνες του εργολάβου και της δημοτικής αρχής.
Σαν τραγική ειρωνεία την ίδια ώρα πέρασε από την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση το πιο αντεργατικό νομοσχέδιο που έχει παρουσιαστεί, μέχρι το επόμενο. Το νομοσχέδιο αυτό ως συνέχεια άλλων αντεργατικών νομοσχεδίων προηγούμενων μνημονιακών και μη κυβερνήσεων, επιτίθεται ακόμη περισσότερο σε δικαιώματα που έχουν κερδηθεί μέσα από σκληρούς ταξικούς αγώνες των εργατών τους προηγούμενους αιώνες. Μεταξύ άλλων, διευρύνει την επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία με την εισαγωγή ποινών φυλάκισης και μεγάλων χρηματικών προστίμων σε απεργούς που αντιστέκονται στην απεργοσπασία, νομιμοποιεί την 6ημερη εβδομαδιαία εργασία, τη 13ωρή εργασία ανα ημέρα σε διαφορετικούς εργοδότες καθώς και τις συμβάσεις “ μηδενικών ωρών ”.
Το κράτος αφού εκμηδένισε μεθοδικά τα εργατικά δικαιώματα, ξεμπερδεύει με ότι απέμεινε από κατακτήσεις αγώνων και αίματος με όχημα το νεοφιλελεύθερο μοντέλο στην οικονομία. Είτε το αποκαλούν σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτική πρωτοβουλία κλπ, η αλήθεια πίσω από αυτή τη συνθήκη είναι ότι εκχωρούν δημόσια έργα σε ιδιώτες όπου παρακάμπτουν κατά το δοκούν τους ίδιους τους εκμεταλλευτικούς, αντεργατικούς αστικούς νόμους.
Την ίδια στιγμή που τα αφεντικά απομυζούν το δημόσιο χρήμα και τα κοινοτικά κονδύλια σε βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας, πετώντας ψίχουλα στους εργαζομένους όταν δεν τους δολοφονούν, οι συνθήκες γαλέρας που έχουν επιβάλει στον κόσμο της εργασίας μιλούν τη γλώσσα των μισθών πείνας, της ανασφάλιστης εργασίας, του μαύρου χρήματος που υποτίθεται ότι κυνηγούν και της κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων, της αντικατάστασης του 8ωρου με όποιο ωράριο βολεύει τους εργολάβους, των απλήρωτων υπερωριών, των ασφυκτικών ρυθμών εργασίας που εντείνουν τον κίνδυνο ατυχημάτων, των ελλιπών μέτρων προφύλαξης των εργαζομένων. Απειλές, εκβιασμοί και ο ανταγωνισμός του χαφιεδισμού συμπληρώνουν το πάζλ του νεοφιλελεύθερου οικονομικού “θαύματος”, όπου “οι εργαζόμενοι δεν τεμπελιάζουν αλλά αποδίδουν”, “η εργασία γίνεται πιο αποδοτική και ποιοτική” και όσα άλλα φούμαρα μας πουλάνε τα καθάρματα του κράτους και των αφεντικών.
Η ευθύνη για το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα δεν βαραίνει μόνο τους κεφαλαιοκράτες -εξ ορισμού εχθρούς της κοινωνίας- αλλά και κομμάτια του εργατικού κινήματος που για χρόνια αγκυλωμένοι σε δόγματα και προκαταλήψεις, στην αυτοαναφορικότητα και τον πολιτικαντισμό, διαχωρίζουν και απογοητεύουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία των καταπιεσμένων που έχει συμφέρον να ενωθεί και να παλέψει ακηδεμόνευτα και αντιεραρχικά ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ο επίσημος θεσμικός συνδικαλισμός των κομματικών εργατοπατέρων, μπορεί να προβαίνει σε κάποιες άνευρες και ακίνδυνες για το σύστημα κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες τύπου γκρίνιας, αυτό όμως δεν είναι τίποτε άλλο από έκφραση αγωνίας για την κοινωνική τους επιβίωση, μάντρωμα κομματιού των εργαζομένων και προσπάθεια εξωραϊσμού των δικών τους τεράστιων ευθυνών.
Η επέλαση του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος στις ζωές των ανθρώπων είναι σαρωτική. Ότι δεν υπηρετεί την κερδοφορία του αδηφάγου κεφαλαίου δεν έχει κάποια αξία. Αν δεν καείς εσύ και ο τόπος σου. Αν δεν πνιγείς από πλημμυρισμένους χειμμάρους. Αν δεν συνθλιβείς παίρνοντας το τρένο της γραμμής. Αν δεν σκοτωθείς σε κάποιο εργοτάξιο της εντατικοποιημένης μισθωτής σκλαβιάς. Αν δεν σακατευτείς και επιβιώσεις από το απαξιωμένο και εγκαταλελειμμένο για να δοθεί βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο, δημόσιο σύστημα υγείας. Σε περιμένουν οι δυσβάσταχτες συνθήκες της ακρίβειας σε τρόφιμα, ενέργεια, ενοίκια και της κρατικής καταστολής.
Είναι πλέον φανερό ότι οι καταπιεσμένοι -ες, εκμεταλλευόμενοι -ες δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα κόμματα και τους αχυρανθρώπους τους στο θεσμικό συνδικαλισμό. Ότι μόνο η κοινωνική αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη μπορούν να δομήσουν τις αντιστάσεις του μέλλοντος σε ένα όλο και πιο άγριο, αδίστακτο και ολοκληρωτικό σύστημα.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ